PAEDEROS

PAEDEROS

herba, quae alias caerefolium sive acanthus, unde paederotinas vestes Veterib. usitatas nomen traxisse nonnulli volunt. Sed herbae illae vim non habent tingendi, nec ullum follô vel flore colorem praeferunt, cuius nomne aut similitudo in vestes transire meruerit. Item gemma, quam alii eandem cum opalo, ob gratiae venustatem paederotis nomen nacto, alii diversum genus, faciunt, quem Indi Sagenon vel Agenon appellaverint, quique non in India solum, uti opalus, sed etiam Arabia, Aegyptio et Ponto, nascatur: quo de paederote intelligendus Solin. c. 33. Paederotem et Arabicam inde (ex Arabia) sumimus. Et quidem in paederote hi colores congruebant, crystalli perspicuitas, aeris viriditas caerulea, purpurae nitor, vini crocique fulgor; in opalo,

quem et Paederotem quâdam decoris praeogativâ plerique nuncupaverunt, carbunculi tenuior ignis, amethysti fulgens purpura, smaragdi virens mare. Sulpuris ardens flamma aut etiam ignis eleô accensi. Quae candidarum gemmarum dux et signifera et post smaragdos primae dignitatis olim; cum paederos altera, quae sui generis erat, ut non indigna huius nominis spectatione, ita opalô longe inferior pretiô et auctoritate fuit, ut ex Plinio Salmas. docet, qui a paederote gemma potius vestes Paederotinas et Oxypaederotinas, apud Vopiscum, nomen sibi petiisle, contendit. Not. ad Vopisc. in Aureliano, c. 46. Vide supra ubi de Oxypaederotinis Vestibus. Sed et Paederotis meminit in Comoedia ἰσοςτασίῳ, quô feminae ruborem buccarum conciliaverint, quae expallido vultûs erant candore, Alexis,

Τᾶς ὀφρῦς πυῤῥὰς ἔχει τις ζωγραφοῦσιν ἀσβόλῳ

Συμβέβηκ᾿ εἶναι μέλαιναν καθέπλασι ψιμμυθίῳ

Λευκόχρως λίαν τις ἐςτὶ παιδέρωτ᾿ εντρίβεται.

Ubi Viti docti παιδίρωτα, acanthum vertunt. At acanthus παιδέρως quidem cognominatus est, sed nemo Veterum tradit, vim ullam aut sucdum in acantho pederote esse, rubore inficientem. Caerefolium etiam paederos Plinio, l. 16. c. 8. sed nec hoc rutilando aptum. Multo minus opalium hîc locum habuerit. Unguentum itaque docuts quidam Italorum Medicus, ex paederote her ba compositum, hîc intelligit, eo quod Hesych. etiam παιδέρως ἄλειμμα, i. e. unguentum, exponat. Sed si herba non inficit, nec unguentum ex ea factum tinget. Alius eiusdem gentis Medicus, paederotis, h. e. acanthi succô, candorem faciei quaeri tradit: nam et Demetrium eô faciem illevisse, ut candorem arcesseret. Verum in versu Alexidis, λευκόχρως λίαν, quae immodicô candore pallescit, paederotem captando rubori illinit: nec censendus Demetrius alius in paederote quaefivisse. Potior itaque eorum sententia est, qui unguentum hôc nomine appellârunt ex radice anchusae, aut ex radicula Syriaca, quae fucus dicebatur, compositum. Illud ἄλειμμα, est ex fuco, quô facies suas illinebant mulieres: ab elegantia et gratia coloris paederos dictum. Ita enim quidquid eximiâ gratia commendebatur, Graeci dixêre. Sic acanthos herba, uti dictum, cuius insignis in operibus topiariis gratia: sic genus amethysti, quam alii anterota, alii Veneris gemmam, appellabant, quod in illa ex carbunculo in purpuram refulgeret leniter roseus nitor adeoque eximiam haberet gratiam speciei et coloris; hôc nomine insignita sunt. Est autem παιδέρως hîc idem, quod ἀντέρως, aque venustus ac amor, contra amorem pulcher. Nec enim pueri amorem aut τῶ παιδικῶν ἔρωτα, sed παῖδα ἔρωτα designat, puerum aeque amabilem ac venustum, ut est amor. Unde Orpheus opallium παιδίρωτα appellatum tradit, quod simile esset τερενόχροι παιδὶ, tenello puero,

Φημὶ δέ τοι τέρπειν καὶ ὀπάλλιον οὐρανίωνα,

Α᾿γλαὸν, ἱμερτοῦ τέρενα χρόα παιδὸς ἔχοντα etc.

Atque ab hoc potius unguento fuci vel anchusae, ruborandis mulierum genis idoneo, color poederotinus et oxypaederotinus, in vesfibus olim amatus, nomen habuisse videtur. Salmaf. ad Solin. p. 565. et 1149. ut et supra in Fucus.